Έλενα,

έφυγε
και ισχυρίζεται για πάντα.

Κι έμεινα σπίτι, να βάζω κόκκινο κραγιόν για να τη θυμάμαι.
Πάντα
όταν βγαίναμε τα βράδια έβαζε.
Και έκανε τα χείλη της δέκα φορές πιο ποθητά κι αξιοφίλητα
από το 100% που ήταν κανονικά.

Σε ένα σπίτι Φ
που ποτέ δεν έχει κοιμηθεί,
κλειδώνομαι
γιατί δε θέλω οι άνθρωποι να με δουν χωρίς χρώματα.
Τα πήρε όλα αυθαίρετα κι άφησε
μια βραχεία κλίμακα άσπρου-μαύρου
να ντύνομαι μελαγχολικά κι ανέραστα.

Δε θα καταλάβω ποτέ τίποτα.
Η Τειλορ δε βοηθάει κι η ελπίδα δε λέει να χαθεί.

Μα είναι ανώφελο.
Όπως το να λέω το όνομά της πριν κλείσω τα δακρυσμένα μου μάτια
γιατί δε θα έρθει πια ποτέ στα κάτι σαν εφιαλτικά μου όνειρα.

Βρίσκεται στα νότια προάστια
με την αδερφή της που άθελά μου προσέβαλα.
Καταδέχεται καταναγκαστικά και βραχυπρόσθεσμα
τα απελπισμένα μου μηνύματα
κι αρνείται πεισματικά τη βραχνή φωνή
που μου χάρισαν οι τελευταίοι, έξι καπνοί.

Κι ο Στέφανος ζητάει ένα σκυλάκι δαλματίας που ποτέ δε γνώρισε.
Αλλά δεν έχω τίποτα να του πω
όταν με ρωτάει πού είναι ο έρωτάς του
γιατί ακόμα ψάχνω
κάπου στη σιωπή
το δικό μου.