Επιτέλους!

Μία ανάρτηση για σένα
που ήρθες από ένα μικρό πλανήτη
όλο γεύσεις, αρώματα και λέξεις·
έναν πλανήτη που του πνιγήκαν τα χώματα
γιατί τον ξέχασαν
κι η λάσπη ακατοίκητη πια.

Καλωσόρισες στον κόσμο μου
κι ορίστε
ένα κομμάτι του ανιαρού μου πρωινού
δικό σου.
Να πάμε για καφέ,
να μιλήσουμε για τέχνη,
να γκρινιάξεις για το νερουλό φραπέ,
να δακρύσεις που απέχει.
Να μιλάω με αριθμούς,
να αναρωτιέμαι όχι αν καταλαβαίνεις μα αν ακούς,
να θυμάμαι ένα γαλάζιο
και να φωνάζω κόκκινο.

Ύστερα σπίτι σου να μείνω
και το μισό ενοίκιο στο κομοδίνο σου αφήνω.
"Δύσκολο να συγκατοικούμε από απόσταση"
έτσι λένε όλοι όμως ποτέ δε μας καθήλωσε μια πόλη
εμάς.
Θα επιστρέψω αν ακόμα μ' αγαπάς...