Υπάρχει σωτηρία εδώ;
Εδώ που φτάσαμε.
Τίποτα δεν απόμεινε
κι άνοιξα όλες τις κούτες,
τα κουτιά
όμως πού;
Αδύνατον να ξέχασα να πακετάρω την αγάπη!
Όχι την αγάπη μου, όχι.
Ξέρω έφυγα βιαστικά
μα δεν έχει να λέει.
Ήμουν σίγουρη ότι την είχα κάπου εδώ·
μες το χαμό κάπου.
Ένα κόκκινο περιτύλιγμα θυμάμαι
να μοιάζει με το χρώμα της.
Και σ' ένα ξύλινο κουτί την εναπόθεσα.
Το Κουτί·
ό,τι έχω πιο σηματικό.
Με μπρούντζινα φύλλα στο καπάκι
κι ένα γεμάτο εσωτερικό.
Πιο γεμάτο κι απ' τα μέσα μου.
Πού να 'ναι;
Στο σπίτι το παλιό;
Αμφιβάλλω
αλλά δεν γυρίζω πίσω να το βρω.
Ο ιδιοκτήτης μου το απαγόρευσε ρητά.
Άδειασα και τα υπόλοιπα ντουλάπια
μήπως ασυναίσθητα την τακτοποίησα μαζί με τα κουζινικά.
Όμως θα ένιωθα κάτι στην αφή νομίζω.
Με τέτοια αγάπη δεν υπάρχει "ασυναίσθητα".
Έτσι έμεινα ν' ακουμπώ στη ράχη του κρεβατιού
με ένα γιαπωνέζικο μπολ για τασάκι
κι ένα pc σε αποσύνθεση από τις μαλακίες μου.
Να κοιτώ τον τοίχο μα να μη με κοιτάει πίσω.
Έτσι τώρα δεύτερη μέρα
ανακαλώ τα χθεσινά, ευοίωνα όνειρα
που μάζεψαν όλο το ωραίο παρελθόν να με κοιμήσουν γλυκά.
Κι όπως αλλάζω μεριά στο μαξιλάρι
νιώθω κάτι να χαρχαλεύει.
Δυο λέξεις στην πίσω πλευρά μιας λιανικής απόδειξης
"Φεύγω. Καταλαβαίνεις."
γραμμένες ατσούμπαλα.
Άδικα έψαχνα λοιπόν.
Την πήρες μαζί σου σε ένα ύπουλο φευγιό.
Καληνύχτα, αγάπη μου.
Καληνύχτα και σε σένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου